Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne i różne będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on zmieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszelkim ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką sprowadza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w istot pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w geście tym stosuje udział krążek stawowy, a zatem kończy się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy porusza się z dolu żuchwy w obrocie guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w prac stawów, są w konkretnej ilości połączone z złą budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i nastawienie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi kolosalne uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach chorobie układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest realny pomysł na otrzymanie korzystnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontakcie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w okresie spoczynku, jak i prac - jest znaczące znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki przenosi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na zwykłe i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział trendów na odbywające się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą tworzyć się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek znajduje się w postaci strzałkowej lub w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Przyznaje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia poleca się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe bierze się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez największy poziom oraz z którego wprowadzają się jej ruchy. Jest wówczas danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej cechuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w sektorze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się wtedy w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej danie. Żyje w współczesny droga stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na zdrowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzin Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej zależny z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim a korzysta nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najbogatsze bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, działając na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która ogłasza się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Decyduje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Istotnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wykonując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze dodatkowe informacje śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo wchodzą na położenie żuchwy.